“Η Δέσποινα απο το Ναύπλιο”

Αντί η ιστορικότητα και η ομορφιά της πόλης να είναι προσβάσιμες σε όλο και περισσότερους πολίτες,μέσα από την αρμονική συνύπαρξη κατοίκων και επισκεπτών, αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναιη απόλυτη περιφρόνηση των κατοίκων σε σημείο ανελέητου διωγμού.……

Δ ιαβάζω κάθε μέρα τα δημοσιεύματα από το Ιστολόγιο “Θέλω να πω μια γνώμη“.

Αυτό όμως έχει άμμεση σχέση με τη πόλη του Ναυπλίου αλλά και με αυτά που πιστεύω αλλά νόμιζα πως δεν είμαστε πολλοί. Και ένας από τους στόχους μου είναι να γίνουμε πολλοί.

Ο παραπάνω ιστολόγος αναδημοσιεύει ένα γράμμα μιας κατοίκου του Ναυπλίου με όνοματεπώνυμο που είχε δημοσιευτεί στις ΜΑΤΙΕΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ

«Στην πόλη του Ναυπλίου, η αθλιότητα που κυριαρχεί στη χώρα μας γίνεται ακόμα πιο ανάγλυφη και ζοφερή. Εδώ, υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: οι επιτήδειοι και οι ανυπεράσπιστοι. Εξηγούμαι:
Αντί η ιστορικότητα και η ομορφιά της πόλης να είναι προσβάσιμες σε όλο και περισσότερους πολίτες, μέσα από την αρμονική συνύπαρξη κατοίκων και επισκεπτών, αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι η απόλυτη περιφρόνηση των κατοίκων σε σημείο ανελέητου διωγμού.

Παράδειγμα: Στον παραλιακό πεζόδρομο της Μπουμπουλίνας έχει αναπτυχθεί τα τελευταία 8 χρόνια μια σειρά καφενείων με συγκεκριμένους όρους χρήσης και προδιαγραφές από τις αρμόδιες για την αδειοδότησή τους υπηρεσίες. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, κανένας από τους όρους δεν τηρείται! Τα καφενεία μετατρέπονται σε μπαρ τις μεταμεσονύκτιες ώρες, η μουσική αγγίζει τα όρια του κτηνώδους βασανισμού και το ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων είναι εντελώς απάνθρωπο: μέχρι τις 3 το πρωί καθημερινά και μέχρι τις 6 το Σαββατοκύριακο. Πάνω από τα καταστήματα αυτά κατοικούν οικογένειες. Κι ενώ θα περίμενε κανείς ότι οι κάτοικοι θα ενώνονταν και θα ξεσηκώνονταν ενάντια σε τέτοιου είδους κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, παρατηρείται το εξής νοσηρό φαινόμενο: Κάποιοι απ΄ αυτούς, που είναι ιδιοκτήτες των ακινήτων στα οποία στεγάζονται τα εν λόγω καφενεία, όχι μόνο δεν διαμαρτύρονται, αλλά αντιθέτως εκβιάζουν τους “μαγαζάτορες” με όλο και υψηλότερα ενοίκια. Η απόλυτη σήψη!
Όσο για μένα, είμαι η απλή περίπτωση μιας κατοίκου της οδού Μπουμπουλίνας, που εκδιώκομαι βάναυσα από το σπίτι μου και δεν ανήκω στην κατηγορία των επιτηδείων. Ανυπεράσπιστη είμαι και βολοδέρνω 8 ολόκληρα χρόνια περιφερόμενη από υπηρεσία σε υπηρεσία προσπαθώντας να βρω το αυτονόητο δίκιο μου. Κανείς δεν κάνει τη δουλειά του! Ο ένας καλύπτει τον άλλον και η διαπλοκή καλά κρατεί! Δυστυχώς, η γνωστή δυσοσμία του Ναυπλίου δεν αφορά μόνο τις αποχετεύσεις, αφορά κυρίως τις συνειδήσεις. Και παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που μου έχει προκαλέσει η παρατεταμένη έκθεσή μου στον θόρυβο, καθώς και η επιτακτική εντολή του γιατρού για άμεση απομάκρυνση από τον συγκεκριμένο χώρο, εγώ αρνούμαι πεισματικά να υποκύψω στη διαφθορά και να παραιτηθώ από τα στοιχειώδη δικαιώματά μου. Εγώ, από το σπίτι μου δεν φεύγω!
Έχω δίκιο και θα το διεκδικήσω!
Έχουν άδικο και θα υποστούν τις συνέπειες! Το υπόσχομαι και το οφείλω. Οφείλω στην ανατροφή μου να αγωνίζομαι, οφείλω στην παιδεία μου να έχω δημοκρατική συνείδηση, οφείλω στη μνήμη των γονιών μου να είμαι αξιοπρεπής και αδούλωτη. Και ποιος ξέρει… Ίσως δεν είναι όλοι οι πολίτες ναρκωμένοι, ίσως δεν είναι πολλοί δημόσιοι λειτουργοί διεφθαρμένοι, ίσως βρεθούν συνοδοιπόροι στον δρόμο μου, ίσως… ίσως μια μέρα νιώσω ξανά τυχερή και περήφανη».