Μπροστά μας ξαμπλωμένος ο Αργολικός κόλπος έμοιαζε με τεράστια βοϊδόγλωσσα αφρισμένη και κινούμενη σαν να γύρευε να καταπιεί τη στεριά. Γύρω από το γαλαζωπό κόλπο απλώνεται μισοστρόγγυλος ο Αργολικός κάμπος, καταπράσινος, χειμώνα ή καλοκαίρι, με τις πολιτείες του, τα χωριά και τα κάστρα. Ύστερα ανασηκώνεται η γης σε βουνά, άλλα δασωμένα, άλλα γκρίζα ασημί και πορφυρένια. Και στο βάθος, πέρα, κατά τη δύση, τα πανύψηλα Αρκαδικά, ο Χελμός και η Ζήρια, ασημένια στην ανατολή του ήλιου και χρυσαφιά στη δύση του.

…………………………………………………………………………………………

Ας πω τώρα λίγα για το περιβάλλον μας το ζωντανό, την πολιτεία τ’ Αναπλιού πρώτα, που είναι χτισμένη απ’ τα παλιά σε μια γωνίτσα του Αργολικού. Μπροστά της έχει τη θάλασσα κι ένα κομμάτι του κάμπου. Πίσω την αγκαλιάζουν μια σειρά πέτρινοι λόφοι που αρχίζουν από το ύψωμα που στο πλευρό του, κατά της θάλασσας τη μεριά, κάθεται η Ακροναυπλία και τελειώνουν στο φρούριο του Παλαμηδιού που στέκεται ‘κει κι ουρανοκόβει, γρανίτης ακοίμητος, λες και φυλάει τη γαλήνη και την αργοκινησιά του τόπου. Όταν κοιτάς τούτο το μέρος σε μαγεύει, μα ο νους σου εξηγάει, γιατί η πρωτεύουσα του κράτους τόσκασε απ’ εκείνη τη στένα και περνώντας πλαγιές και δερβένια, έφτασε στην απλωσιά της Αττικής, ίδια στην ιερή παλιά της κοιτίδα για να γενεί πάλι και ν’ ακουστεί. «Αι Αθήναι».

Γ. ΜΑΝΟΥΣΑΚΑΣ

«Ακροναυπλία, Θρύλος και πραγματικότητα εκδ. Καπόπουλος, Αθήνα 1975.