ΤΟ ΝΑΪΔΡΙΟΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΔΩΡΩΝ

Το ναϊδριον αυτό ευρίσκεται εις την περιοχήν της ενορίας του συνοικισμού «Νέον Βυζάντιον» Ναυπλίου. Τούτο, κατά την παράδοσιν, εκτίσθη μεταξύ των ετών 1825 – 1832, από τον Θεόδωρον Κων. Κολοκοτρώνην και την οικογένειάν του, μέσα στο κτήμα τους, στην θέση «Κιούλ Τεπέ» του Δήμου Ναυπλιέων.

Στο μεγάλο αυτό αγρόκτημά του, ο Γέρος του Μωριά, είχε και εξοχικήν κατοικίαν, εκτός της κυρίας κατοικίας που είχε εις την Πλατείαν Πλατάνου, τη σημερινή Πλατεία Συντάγματος του Ναυπλίου. Κατά τον ιστορικό του Ναυπλίου Μ. Λαμπρινίδη, εις την «ιδιόκτητον εξοχικήν» αυτήν κατοικίαν «εφησύχαζεν κατά τη νύχτα της 6-7-1833» όπου και συνελήφθη από τους αστυνομικούς, δια να προφυλακισθή εις τα φυλακάς Λεονάρδου που ήσαν στο υπόγειο του Βουλευτικού (Μεγάλου Τζαμιού) της πλατείας Συντάγματος Ναυπλίου, απέναντι του κεντρικού κτιρίου της Εθνικής Τραπέζης Ναυπλίου και συνέχεια, μετά την εις θάνατον καταδίκην του, επί εσχάτη προδοσία, να εγκλεισθή εις την σκοτεινήν φυλακήν του Παλαμηδίου.

Και ήτο φυσικόν, ο πιστός αυτός Αρχιστράτηγος του απελευθερωτικού αγώνος, ν’ αφιερώση το ναϊδριον εις τους προστάτας του, Αγίους Θεοδώρους.

Υπάρχει πιθανότης, εις το σημείον, όπου σήμερον το ναϊδριον, να υπήρχε «Προσκυνητάριον» ή μικρότερος ναϊσκος, που ίσως είχαν οικοδομήσει ευσεβείς κάτοικοι της περιοχής, εις αντικατάστασιν του κρημνισθέντος ομωνύμου ναϊδρίου, που υπήρχεν εις το επιθαλάσσιον ιστορικόν Φρούριον «Καστέλι – Μπούρτζιον» προ της Φραγκο-Ενετοκρατίας, το γνωστόν επί Βυζαντινών: «νησίς των Αγίων Θεοδώρων», εις την είσοδο του Αργολικού κόλπου. Και αυτό το προσκυνητάριον ή ναϊσκον,ο Κολοκοτρώνης, που συνέπεσε να φέρει το όνομά του, να φρόντισε και να το οικοδόμησε μεγαλύτερο, όπως περίπου, είναι σήμερα.

Το ως άνω αγρόκτημα της οικογενείας Κολοκοτρωναίων, αγόρασαν το έτος 1898, οι αδελφοί Κων/νος, Γρηγόριος και Γεώργιος Δημ. Ρετάλη, από την Αγγελικήν Χήραν Θεοδ. Ιωαν. Κολοκοτρώνη.

Κατά το πωλητήριον συμβόλαιον (Αριθ. 25777/7-8-1898 του Συμβολαιογράφου Αθηνών Τάσου Μ. Οικονόμου), το ναϊδριον παρέμεινεν εις την κυριότητα της πωλητρίας, μέχρι του θανάτου της, οπότε ύστερα και αυτό περιήλθεν εις την κυριότητα των αγοραστών, αλλά με τον όρον, «ίνα το επιτηρώσιν αυτό και δοατηρώσιν εις καλήν κατάστασιν».

Και πράγματι, οι αγορασταί αδελφοί υιοί Δημ. Ρετάλη και οι εν συνεχεία κληρονόμοι αυτών, και κυρίως του Γεωργίου, ο υιός του Μιχαήλ Ρετάλης, μετά της συζύγου του Αγγελικής και κατόπιν, μέχρι σήμερα, η Καλλιόπη (θυγατέρα Μ. Ρετάλη) μετά του συζύγου της Χρήστου Αρβανίτου και των λοιπών οικείων τους, πιστά εφαρμόζοντες τον ως άνω όρον του Συμβολαίου, με πολλήν ευλάβειαν και συγκινητικόν ενδιαφέρον, επιμελούνται και φροντίζουν το ναϊδριον των Αγίων Θεοδώρων. Και μάλιστα με δικά τους έξοδα, κάθε τόσον τον συντηρούν και το επισκευάζουν, διότι άλλα έσοδα, εκτός των εκ της πανηγύρεώς του (που είναι ελάχιστα) δεν έχει ο ιδιωτικός αυτός ναός.

Αν και η μνήμη του ενός Αγίου Θεοδώρου, του Στρατηλάτου, εορτάζεται στις 8 Φεβρουαρίου, ενώ του άλλου Θεοδώρου, του Τήρωνος, στις 17 του ίδιου μηνός, το ναϊδριον αυτό των Αγίων Θεοδώρων πανηγυρίζει, το Σάββατον προ της Α’ Κυριακής Νηστειών, δηλαδή, την μνήμην του δια κολύβων θαύματος του Αγίου μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου του Τήρωνος.

Από το βιβλίο του Πρωτοπρεσβύτερου Ιωάννου Αθ. Γιαννόπουλου

ΟΙ ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ & Ο ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟΣ ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΣ «ΝΕΟΝ ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ» ΝΑΥΠΛΙΟΥ