Διπλωματικά “έξοδα” κατά την Α’ Ενετοκρατία
Ο Bartolomeo Minio δύο φορές χρειάστηκε να διαπραγματευτεί τη διαχωριστική γραμμή, μεταξύ Άργους και Ναυπλίου, με τους Οθωμανούς. Η πρώτη ήταν τον Αύγουστο του 1480, για να εκπληρώσει τους όρους της ειρηνευτικής συμφωνίας μεταξύ Βενετίας και Μωάμεθ Β ‘. Η δεύτερη ήταν τον Απρίλιο του 1482, επειδή είχε πεθάνει o Μεχμέτ και όλες οι συμφωνίες έπρεπε να επαναδιαπραγματευθούν με τον Βαγιαζίτ Β’.
Η επιτροπή το 1480 εξέτασε την πρώτη εδαφική οριοθέτηση ύστερα από ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, σίγουρα από το 1460, όταν τα σύνορα μεταξύ του Δεσποτάτου και ενετικών εδαφών ήταν εξαιρετικά ασαφή.
Στη Μεθώνη-Κορώνη, τα εδάφη των πολλών Ιταλών που είχαν φέουδα πέρα από τα σύνορα – Marin Sisani, Nicoli Romagni, η οικογένεια του Ca’ Gezzo, και Jacopo Testa – είχαν συμπεριληφθεί στα ενετικά όρια, επειδή είχαν δώσει δώρα στην Οθωμανούς διαπραγματευτές.
Στο Ναύπλιο, ο Μίνιο ανέφερε πως έδωσε στον Σινάν Μπέη, 30-40 δουκάτα ως δώρο για να εξασφαλίσει πως τα πράγματα θα πάνε καλά, και του παρείχε τις δαπάνες στέγασης για τον ίδιο και τη συνοδεία του. Στην πραγματικότητα, ανάμεσα στα δώρα και στα έξοδα, ο Μίνιο κατέβαλλε και 100 δουκάτα πριν τις διαπραγματεύσεις. Επρόκειτο δε να συλλέξει το ένα τέταρτο από τους πολίτες, αλλά εξέφρασε την ανησυχία ότι θα ήταν βάρος γι’ αυτούς.
Το 1482, ο Μίνιο έγραψε γράμμα, αφού η εδαφική συμφωνία είχε γραφτεί, ο σκλάβος του σουλτάνου αρνήθηκε να το παραδώσει πριν λάβει ένα δώρο, το οποίο ανήλθε σε 30 δουκάτα και 6 braccie ( “όπλα”). Ο Μίνιο έδωσε 40 δουκάτα, και 6 braccie. Ο γραμματέας, ο οποίος έγραψε τη συμφωνία πήρε 10 δουκάτα, οι τρεις υπάλληλοι από 5 ο καθένας, και ο μεταφραστής 2, από συνολικά 97 δουκάτα. Αυτά δεν περιλαμβάνουν τα υπόλοιπα έξοδα (πχ τρόφιμα). Ο κυβερνήτης στη Μεθώνη έγραψε ότι είχαν δοθεί συνολικά 300 δουκάτα για διάφορα δώρα εκείνο το έτος.
Ορισμένοι Ναυπλιώτες είχαν περισσότερα οφέλη από τα εδαφικά όρια από ό, τι άλλοι:
οι κάτοχοι του καστελίου στο Καστρί ( Παλαιολόγος) και Θερμίσι (συμπεριλαμβανομένου και του επισκόπου), και τους μύλους του Κιβερίου / Μύλων. Τότε υπήρχε η γη που κατείχε η εκκλησία του επισκόπου, και διάφορα άλλα λιγότερο σημαντικά φέουδα. Ο Μίνιο αποφάσισε να πληρώνουν κατ ‘αναλογία ένα καλό μερίδιο των εξόδων για δώρα ανάλογα με το πόσο καθένας είχε επωφεληθεί. Τα πράγματα βελτιώθηκαν, για τους κατόχους των φέουδων, σημαντικά τα επόμενα δύο χρόνια, μετά τους πρώτους ορισμούς των ορίων, διότι ο Μίνιο δεν ενδιαφερόταν να τους επιβαρύνει.
Κανείς δεν θεωρούσε αυτά τα διπλωματικά έξοδα καθόλου ασυνήθιστα. Ο Μίνιο έγραψε σε άλλα γράμματα πως έδινε ως δώρα κρασί, ψάρι, ζάχαρη, ψωμί, μέλι, κεριά, λευκό πανί, και ασήμι σε διάφορους Οθωμανούς αξιωματούχους. Αυτά ήταν περισσότερο τα είδη των δώρων που ανταλλάσσονται μεταξύ επισκεπτών ή γειτόνων, και ήταν καλό κάποιος να είναι σε θέση να δίνει βασικά αγαθά, καθώς και μικρά δώρα πολυτελείας.