Αναμνήσεις από το Νίκο Καρούζο
Αναδημοσίευση μέρος της στήλης ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ
του Δημήτρη Γκιώνη στην εφημερίδα “Εφημερίδα των Συντακτών” με αφορμή τη συμπλήρωση 25 χρόνων από το θάνατο του ποιητή και μιας από της τελευταίες συνεντεύξεις του.
Εκεί, σ’ ένα κρεβάτι του Ερυθρού Σταυρού τον βρήκαμε ένα απόγευμα -Ιούλιος 1990- με τον φίλο του συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο, που του είχε μελοποιήσει κάποια ποιήματα, για να πληροφορηθούμε από τον γιατρό, ποιητή και φίλο του Μανόλη Πρατικάκη ότι νοσηλευόταν με χαρτί απορίας!
Φαινόταν καταπονημένος, αλλά σαν να χάρηκε που μας είδε. Πονούσε, δυσκολευόταν να φάει, με την κουβέντα όμως ζεστάθηκε, άρχισε να ζωηρεύει.
Κάποια στιγμή επιθύμησε ένα τσιγάρο: «Δεν πρέπει, αλλά καπνίζω πολύ λίγο… Πάμε καλύτερα έξω…»
Κι εκεί που πριν λίγο παραπονιόταν ότι δεν μπορούσε να περπατήσει, σηκώθηκε χωρίς βοήθεια, βγήκαμε στον διάδρομο, βολευτήκαμε σε κάτι καθίσματα και η κουβέντα συνεχίστηκε. Ηδη δεν είχα αντέξει:
● Θα μου επιτρέψετε να σημειώσω μερικά από αυτά που λέμε;
«Ελεύθερα. Αλλωστε έχουμε πει να κάνουμε μια συνέντευξη».
Η κουβέντα πέρασε σύντομα στα πολιτικά – ιδεολογικά. Και σε μια εποχή που βιώναμε την κατάρρευση του κομουνιστικού ιδεώδους στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο Καρούζος, που και εξόριστος είχε κάνει και διωγμούς είχε υποστεί, δήλωνε ότι παρέμενε πιστός σ’ έναν δικό του κομουνισμό:
“Είμαι αναρχοκομουνιστής. Δεν πιστεύω στο κράτος. Δεν πιστεύω ότι το κράτος είναι δυνατό να συμβάλει στη σοσιαλιστική πρόοδο της κοινωνίας. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να παίξει ρόλο υπέρ του σοσιαλισμού και της αταξικής κοινωνίας.”
Κι ας κλείσω μ’ έναν ακόμη λόγο από εκείνη τη συνάντηση:
“Δεν υπήρξα στρατευμένος, χωρίς να θεωρώ ότι η στράτευση είναι κάτι άσχημο.”
Ολόκληρη η δημοσίευση ΕΔΩ
Ολόκληρη η συνέντευξη του ποιητή που δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία (28/7/1990) ΕΔΩ
Με αφορμή την έκθεση ζωγραφικής με πίνακες που φιλοτέχνησε ο Νίκος Καρούζος, η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει ακουαρέλες, χειρόγραφα και ποιήματα του, καθώς και κείμενα για τον ποιητή. ”Αφουγκραζόμουν τον Νίκο Καρούζο στην ποίηση του, στις ομιλίες του, στην παρουσία του στους δημόσιους χώρους. Πορευόμουν μαζί του. Με γοήτευε, με έβαζε σε σκέψεις. Κρίκος αυτής της φιλίας η σύντροφος μου Χριστίνα Ντούβρη”.
Γιώργος Ξένος
