27 – 28 Απριλίου 1941,

η Αργολίδα παραδίνεται

Μέρα μαύρη για το Μωριά. Κατάρα καθισμένη στα στήθια του, ανεξάληπτη στους αιώνες. Κι η Πελοπόννησος σκλαβωμένη!

… Αποχαυνωμένο από τρόμο δειλινό! Μιά φρικιαστική γαλήνη κι απογοήτευση πλανιέται ολόγυρα κι η σκέψη του σκληρού πεπρωμένου και τ’ αβέβαιου μέλλοντος βασανίζει ακατάπαυστα την ανθρώπινη ψυχή. Όλα γύρω πεθαμένα. Οι δρόμοι άδειοι τέλεια από κάθε τι, σπίτια και μαγαζιά κατάκλειστα και μόνο τα ερείπια ντεπουντάρουνε σαν σκιάχτρα, ριγμένα ακανόνιστα στις δημοσιές.

Οι ατέλειωτες φάλαγγες των Αγγλικών αυτοκινήτων έπαψαν τον ρυθμικό τους ήχο, οι πυροβολισμοί σώπασαν μπρος στην επερχόμενη καταιγίδα και μόνο κάπου – κάπου το μούγκρισμα των Ούννων στον αγέρα, που τραβάν προς τον κάμπο καταδιώκοντας τ’ απομεινάρια των Συμμάχων μας, ταράζει σύγκορμα τ’ ανθρώπινο Είναι.

Καμμιά πρωτοβουλία πουθενά, καμμιά πνοή, καμμιά ζωντάνια. Μόνο κει πάνου στο Μοναστήρι του βράχου, στην Παναγία, τ’ απαίσιο δράμα συνεχίζεται: Νοσοκόμοι και τραυματιοφορείς πρόχειροι, ανίδεοι από τέτοια δουλειά, μαζεύουν χέρια, πόδια, κεφάλια, κορμιά κομματιασμένα απ’ τη μεσημεριάτικη επιδρομή των Ούννων αεροπόρων.

Η εκκλησία ο στόχος τους πάνω στη λειτουργία!!

Φριχτό θέαμα, μακάβρια η πομπή των σκοτωμένων κι άφταστος ο πόνος και το κλάμμα των δικών των.

Εδώ βλέπει κανείς τη ματαιότητα σ’ όλη της την εκδήλωσι ακι την αγριότητα των Πρώσσων. Όλα για όλα.

Στην πολιτεία τώρα βασιλεύει απογύμνωσι κι απελπισία.

Η ώρα της σκλαβιάς πλησιάζει κι όσοι απόμειναν στα σπιτια τους ή βαθειά στα χαρακώματα, σαν πεθαμένοι, καρτερώντας τους πρώτους Ούννους να φανούν για να δουλώσουν τ’ άγιο χώμα της Αργολίδας, ύστερα από εκατόν είκοσι χρόνια λευτεριάς και αγώνα σκληρού.

Το καμπαναριό του μοναστηριού στέκει ακόμα όρθιο κι αργοσημαίνει πένθιμα, λυπημένα, ανατριχιαστικά. Πέντε!

Ένα αυτικίνητο ανοιχτό με τον αγκυλωτό σταυρό στο ένα φτερό κι άσπρη σημαία στ’ άλλο φτάνει με δειλία και σταματάει στο κέντρο της πόλης. Ένας υπολοχαγός Γερμανός και δύο κατώτεροι κατεβαίνουν και ζητάν την  Αστυνομική Αρχή. Ένα Έλληνας ανθυπολοχαγός – Μπιζάνης τ’ όνομά του – γλωσσομαθής τους πλησιάζει. Ένας ξενοδόχος τους προσφέρει μιάν ανθοδέσμη!!! Κι ο Ούννος ζητάει να μάθη, αν η πολιτεία θ’ αντιτάξη άμυνα ή θα παραδοθεί.

Κι ύστερα πάλι ζητάει να μάθει, ποιό δρόμο πήραν οι Άγγλοι. Ο Ανθυπολοχαγός, πραγματικός Έλληνας, αρνιέται το δρόμο των Άγγλων και μ’ Ελληνοπρέπεια απαντάει στ ερωτήματα του Γερμανού: Η πολιτεία καμμιά αντίσταση δε θα προβάλη…

Κι ήταν άνανδρο τη τελευταία στιγμή να θρηνήση η Αργολίδα τόσα θύματα άσκοπα, αφού κανένας πια στρατιωτικός στόχος δεν υπήρχε στο Άργος.

Μάταια όμως τα λόγια κι ο Ούννος το σκοπό του: “Στας έξη το πρωί θα καταλάβω την πόλι”. Και φεύγει απ’ όπου ήρθε.

Κι όμως δεν πέρασε μια ώρα και τα μαύρα κοράκια πλάκωσαν … αυτοκίνητα θωρακισμένα, μαυροφορεμένοι Ούννοι – Τάγμα Θανάτου – με νεκροκεφαλές στα στήθια, με πυροβόλα ορθόστητα, με χειροβομβίδες στα χέρια, με ντουφέκια και σφαίρες τυλιγμένοι στα κορμιά, αγριωποί, σκληροί, σαν δαίμονες της κόλασης φτάνουν και σταματάν στην πόρτα της αρχικαγγελαρίας, οικίας του ιατρού Ευάγγελου Παπαγεωργίου, του Άργους. Και το δράμα συνεχίζεται σε όλη του την έντασι.

Η Αργολίδα υπόδουλη!!

Κι όμως δεν είναι τα λεφούσια του Δράμαλη, δεν είναι ο Κεχαγιάμπεης, δεν είναι Αλγερινοί, Μπερμπερίνοι ή Κάφροι. Είναι Ούννοι, είναι ληστές, είναι άρπαγες, είναι δολοφόνοι ανθρώπων, είναι οι απαίσιοι βρυκόλακες που ξέβρασεν ο μαύρος Άδης, για να σκλαβόσουνε και να βουτήξουνε στο αίμα την ανθρωπότητα.

Είναι Γερμανοί κείνοι. Έλληνες οι σκλαβωμένοι!!!

Στην εκκλησιά δεν κυματίζει πια, σαν τα παρθένα στήθη κορασιάς η γαλανόλευκη.

Κάποια παντιέρα αλλόκοτη πήρε τη θέση της.

Ως πότε; ……

 

Απρίλιος 1941

28 Απριλίου 1941. Οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Ναύπλιο.

 

ΠΗΓΗ

Οι Ιταλογερμανοί στην Αργολίδα

Ανδρέα Χ Χριστόπουλου