Ναύπλιο, Επίδαυρος, Τίρυνθα, Άργος, Μυκήνες 1889, περιγραφή

Απόσπασμα από το βιβλίο του Γάλλου λογοτέχνη Elie Cabrol

“Voyage en Grèce 1889. Notes et Impressions. Vingt et une planches en héliogravure et cinq plans lithographiés tirés hors texte, Παρίσι, Librairie des Bibliophiles, 1890.”

 

Στο βιβλίο του περιγράφει την Αθήνα καθώς και την Ελευσίνα και τα Μέγαρα, όπου παρακολούθησε τις εορταστικές εκδηλώσεις του ορθόδοξου Πάσχα. Συνέχισε την περιήγησή του στην Αίγινα, τον Πόρο, το Ναύπλιο, την Επίδαυρο και την Τίρυνθα και τέλος στο Άργος, τις Μυκήνες και τη Νεμέα. Την Πρωτομαγιά βρέθηκε στην Ολυμπία και από την Πάτρα με πλοίο ταξίδεψε προς την Κέρκυρα και τη Νάπολη.

 

Το Ναύπλιο είναι μια όμορφη πόλη, όπου βρίσκουμε κάποια απομεινάρια από Τουρκικά σπίτια. Κυριαρχείται από το Φρούριο Παλαμήδι, που βρίσκεται σε ένα τεράστιο βράχο πάνω από 200 μέτρα ύψος. Απολαμβάνουμε, φυσικά μια αξιοθαύμαστη πανοραμική θέα του κόλπου και της πεδιάδας του Άργους. Προσβάσιμο μόνο από τη μία πλευρά, με μια κλίμακα χιλίων Περιέχει τεράστιες δεξαμενές. οι Βενετοί έθεσαν αυτές τις εντυπωσιακές οχυρώσεις που τον περιβάλλουν από όλες τις πλευρές.Στα νότια, το φρούριο Ίτς Καλέ.
Στη μέση του λιμανιού, σε ένα βράχο περιτριγυρισμένο από νερό, το γοητευτικό μικρό φρούριο Μπούρζι. Παραδόξως, τα προάστια είναι καλά καλλιεργημένα, και οι δρόμοι,
μέχρι μια ορισμένη απόσταση έχουν πολύ όμορφα δέντρα.

Αφήνοντας το σιδηρόδρομο στα αριστερά μας, γυρίζουμε απότομα προς τα δεξιά για να μπείτε στην κοιλάδα στο κάτω μέρος της οποίας βρίσκονται τα ερείπια της Επιδαύρου. Γη έρημη, άγονη, δεν ξέρω ποιά λέξη μπορεί να περιγράψει το αυθεντικό της μεγαλείο. Πρωτόγονη φύση, ανέγγιχτη από όλους. Βλέπουμε όμως,  υπολείμματα ξωκκλησίων και κάστρων και ίχνη έναν αρχαίο δρόμο που πρέπει να ήταν αυτός της Επιδαύρου. Σε αυτόν το δρόμος συναντάμε και μια γέφυρα της οποίας η κατασκευή πηγαίνει πίσω στην εποχή των Πελασγών.

Σε όλη τη διαδρομή μέχρι το χωριό Λυγούρι συναντήσαμε μια οικογένεια αγροτών και δύο άντρες. Το αυτοκίνητο δεν μπορεί να προχωρήσει περισσότερο. φτάσαμε στα ερείπια και πρέπει να περπατήσουμε.

Τίποτα δεν στέκεται … παντού πέτρες και μάρμαρα “πεταμένα” το ένα πάνω στο άλλο και βλάστηση.Τείχη, κιονοστοιχίες, κιονόκρανα …

Η αρχαιολογική κοινωνία ξεκίνησε τις ανασκαφές το 1881, και αποκάλυψε το μεγαλύτερο μέρος του ιερού χώρου… Ασκληπιείον, Θόλος, Στάδιο, Γυμνάσιο…

Ο ναός ήταν ένα από τα πιο σεβαστά ιερά και τα περισσότερα γνωστή από την Ελλάδα. Τα ερείπια της Θόλου, ένα κυκλικό μνημείο, δεν μπορούν να δώσουν μια ολοκληρωμένη ιδέα, αλλά προκαλούν το θαυμασμό. Το θέατρο είναι το καλύτερα συντηριμένο μνημείο της μεγάλης εποχής. Ανεβαίνω σιγά-σιγά τις κερκίδες. Κάθομαι. Σε κάθε βήμα, το κοίλο φαίνεται πιο βαθιά και πιο μεγαλοπρεπή.

Τίρυνθα. Παίρνοντας την ίδια διαδρομή, είδαμε και πάλι αυτή την επιβλητική και έρημη φύση και, στρίβοντας δεξιά στην πεδιάδα, φτάσαμε ύστερα από έξι
ώρες στην Τίρυνθα, η οποία βρίσκεται σε πολύ μικρή απόσταση από το Ναύπλιο.

Η Τίρυνθα, είναι μια από τις παλαιότερες κατασκευές των Πελασγών. Είναι μόνο ένας βράχος 350 μέτρα μήκος και 100 πλάτος, από 15 έως 20 μέτρα πάνω από την πεδιάδα περιτριγυρισμένος από πρωτόγονα τείχη που έχουν ύψος τουλάχιστον 20 μέτρα και πάχος έως και 8 μέτρα. Εξετάζοντας τα, νομίζει κανείς ότι μια φυλή από γίγαντες μόνη της θα μπορούσε να τα χτίση.

Σε λίγα λεπτά θα φύγουμε για Άργος. Από το μπαλκόνι μας, βλέπω μια τελευταία φορά το γοητευτικό πανόραμα που έχουμε μπροστά μας: στα δεξιά, στην πεδιάδα όπου
στέκεται στην απόσταση η απότομη κορυφή της Ακρόπολης του Άργους, και πιο κοντά μας, η Τίρυνθα στα πόδια μας, στον κόλπο, και πεντακόσια ή εξακόσια μέτρα από το
το μικρό κάστρο Bourzi, το οποίο χρησιμεύει ως φυλακή.

Άργος. Φτάνουμε νωρίς. Η αρχαιότερη πόλη της Ελλάδας, ο ρόλος της οποίας ήταν τόσο μεγάλος στην ηρωική εποχή και στην αρχαιότητα, η οποία κατά τη διάρκεια όλων των αιώνων ποτέ δεν έπαψε να κατοικείται, μετράει σήμερα 9.000 ψυχές. Τα σπίτια του χαμηλά, με ζωγραφισμένες στέγες, εκτείνονται έως τους πρόποδες της Ακρόπολης της Λάρισσας. Μακράν φαίνεται ότι είναι μόνο ένα άθλιο χωριό. Τι βρίσκουμε εκεί στην αρχαία πόλη; Για να σου πω την αλήθεια, όχι πολλά πράγματα.
Παραμορφωμένα απομεινάρια των παλιών λαμπρών του εποχών. Το ίδιο το θέατρο, το οποίο ήταν τεράστιο, αλλά σε πολύ κακή κατάσταση.

Είναι άχρηστο να ανεβείτε στην Ακρόπολη (Λάρισσα) επειδή δεν μπορείτε να το βρείτε ένα ελεύθερο κάστρο χτισμένο σε πελασγικά θεμέλια.

Ως εκ τούτου, το Άργος ήταν ένα από τα πιο λαμπρά κέντρα στην Ελλάδα και έπρεπε να υπομείνει πολλές προσβολές, αλλά και καταστροφές.

Έχουμε πάρει το δρόμο για τις Μυκήνες. Διασχίζουμε μια τεράστια πεδιάδα, που σε μερικά σημεία καλύπτεται από βάλτους. Είναι ωστόσο λιγότερο στείρα από ό,τι στο παρελθόν, ο πολιτισμός έχει αναπτυχθεί. Περιβάλλεται από αυτά τα ίδια βουνά όλα απογυμνωμένα, αλλά μεγαλοπρεπή.

Μυκήνες. Ακόμα λίγες στροφές και θα είμαστε εκεί. Βγαίνουμε από το αυτοκίνητο στην είσοδο ενός φτωχού χωριού που ονομάζεται Gharvati … Βρισκόμαστε στην περιοχή των Μυκηνών! Θα περπατήσουμε σχεδόν μια ώρα για να φτάσουμε στην Ακρόπολη.
Στις πλαγιές είναι οι διάσημοι τάφοι. Κατά μήκος του μονοπατιού πηγαίνει κάτω στο χωριό ένα ρέμα νερού που έχει την πηγή του στην ίδια την Ακρόπολη. κατά τη διάρκεια του περπατήματος μας σκέπτομαι, “Ποιος ξέρει; το αίμα των Ατρειδών έχει ίσως κοκκινίσει τις άκρες του μια φορά! … Οι άνθρωποι και η πόλη έχουν φύγει αλλά αυτό συνεχίζει να ρέει.”

Στη φωτογραφία από το βιβλίο η κυρία Schliemann, στέκεται στο προσκήνιο, και ο κ. Schliemann, κάθεται κάτω από τον τρούλο, μέσα με τους εργάτες του.

 

Φτάνουμε στον τάφο του Αγαμέμνονα, επίσης γνωστό ως Θησαυρό των Ατρειδών επειδή υποτίθεται ότι περιέχει τους θησαυρούς που ο Αγαμέμνονας είχε φέρει πίσω από την Τροία. Φτάνουμε εκεί στην πλαγιά ενός λόφου, από έναν ευρύχωρο διάδρομο με τείχη. Μπαίνουμε μέσα από μια πόρτα της οποίας το άνοιγμα είναι τεράστιο.

Είναι αδύνατο να μην καταληφθεί κανείς από τη δύναμη της μεγαλοπρέπειας αυτής της κατασκευής. Μέσα, βρίσκεται ένας θόλος ύψους 12 μέτρων και διαμέτρου 12 μέτρων, που σχηματίζεται από πέτρα.Στο πάνω μέρος του θόλου κάποιες πέτρες έφυγαν και έχουν δημιουργήσει ένα άνοιγμα μέσω του οποίου διεισδύει το φως.

Ύστερα από μερικά ακόμη βήματα, συναντάμε έναν άλλο τάφο, της ίδιας περιόδου και κατασκευής πανομοιότυπης. Ένα μέρος του θόλου κατέρρευσε.

Φτάνουμε στη διάσημη Πύλη των Λεόντων ανάμεσα σε δύο τοίχους που χτίστηκαν τετράγωνες πέτρες που σχηματίζουν διάδρομο. Η πόρτα αποτελείται από τρεις μεγάλες πέτρες: δύο που χρησιμεύουν ως πόδια. Στο κενό πάνω από το κατώφλι είναι το ανάγλυφο των Λιονταριών, το παλαιότερο γλυπτό μοτίβο. Στα λιοντάρια λείπουν οι κεφαλές. Ένα μοναδικό δείγμα της αρχιτεκτονικής των ηρωικών εποχών που μας αφήνει μια ανεξίτηλη εντύπωση απλότητας, σκληρότητας, δύναμης και μεγαλοπρέπειας.

Από εδώ το μάτι αγκαλιάζει την πεδιάδα του Άργους και τη θάλασσα.