Πρώτη γνωριμία με την Πελοπόννησο – Ναύπλιο, Άργος, Επίδαυρος, Μυκήνες. Εντυπώσεις του Άγγλου δημοσιογράφου Νόρμαν Στράχαν (NORMAN STRACHAN) Εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” 27/09/1951
Πρωτογνωρίσαμε την Πελοπόννησο από τους Δελφούς… γίνηκε περισσότερο αισθητό όταν προχωρήσαμε προς την Ναύπακτο, απ’ όπου, ανάμεσα στο εσπερινό μισόφωτο, τα φώτα της Πάτρας τρεμόσβηναν… Διασχίσαμε την επόμενη μέρα τους ίσιους και σκυθρωπούς δρόμους της Πάτρας, που είναι μια συνηθισμένη εμπορική πόλις. Τα ίχνη του παρελθόντος της έχουν ταφή, κι αυτό που απασχολεί τώρα τους κατοίκους της, είναι κυρίως η εξαγωγή σταφίδος. Δεν λυπηθήκαμε, λοιπόν, που την εγκαταλείψαμε και πήραμε το δρόμο για την Ολυμπία…
… Περάσαμε από τον Πύργο, μια πόλη που δεν διακρίνεται για την αισθητική της εμφάνιση, περισσότερο από την Πάτρα, και φθάσαμε στην Ολυμπία… το τοποίο είναι ποιμενικό, πλούσια δασωμένο, ειδυλλιακό… Όλη η περιοχή είναι καταπράσινη και γελαστή. Δεν συνατά κανείς εδώ σκόνες και χώματα…
… Από την άλλη μεριά όμως, τα ερείπια της Ολυμπίας, μας γέμιζαν οίκτο. Μάταια προσπαθήσαμε να βρούμε, ανάμεσα στα έλατα, μερικές ανέπαφες όρθιες κολώνες…
… Ξεφύγαμε από αυτόν τον άτακτο σωρό από πέτρες και πήγαμε να επισκεφτούμε το αριστούργημα του Πραξιτέλη. Βρήκαμε τον καημένο τον Ερμή, δεμένο με τόσα πολλά σχοινιά, ώστε για μια στιγμή σκέφθηκα πως επρόκειτο να τον πάρουν για να τον κρεμάσουν…
… προχωρήσαμε βαθειά μέσα στις βουνοπλαγιές, μέχρις ότου φθάσαμε στο χωριό Λαγκάδια. Ένα κακοφτιαγμένος πέτρινο δρόμος εξελίσσεται σαν φίδι απάνω από μια χαράδρα… Η κοιλάδα της Τριπόλεως μας έκανε διαφορετική εντύπωση … Είναι μια ολόισια, μονότονη έκταση γης, όχι πολύ εύφορη. Η πόλη της Τρίπολης δεν μοιάζει να είναι η πρωτεύουσα της Αρκαδίας… Γεγονός, όμως, είναι ότι δεν χασομερήσαμε καθόλου στην Τρίπολη…
Ευχαριστηθήκαμε πολύ όταν αντικρύσαμε ξανά τη γαλάζια θάλασσα, κατεβαίνοντας το φιδωτό δρόμο προς το Άργος… Το ίδιο το Άργος όμως μας απογοήτευσε.
Ξεκινήσαμε πάλι και αφού διασχίσαμε τον παραλιακό δρόμο, που είναι αξιομνημόνευτος για τις αναρίθμητες ντοματοφυτείες που βρίσκονται στα πλάγια του. Εδώ συναντήσαμε επιτέλους, μια χαριτωμένη, ενδιαφέρουσα πόλη, την πρώτη μπορώ να πω, με πραγματικά δικό της χαρακτήρα, αν εξαιρέσωμε τα ορεινά χωριά της Πελοποννησιακής ενδοχώρας.
Εδώ το κάθε τι είναι επιβλητικό: η αυστηρή, απόρθητη ακρόπολη του Παλαμηδίου, που γέρνει προστατευτικά, έτοιμη να υπερασπίση την πόλη, μέχρι θανάτου, το φρούριον Ίτσ Καλέ, που βρίσκεται χαμηλότερα, και το μικρό οχυρωμένο νησί, το Μπούρτζι που χρησίμευε άλλοτε σαν κατοικία του κρατικού Δημίου. Αυτά τα αγριωπά φρούρια έρχονται σε οξεία αντίθεση με την κομψότητα της πολιτείας, με τους μικρούς κήπους της, τις στοές και τα ανθοστόλιστα μπαλκόνια της. Υπάρχει ακόμα εδώ κάποια ατμόσφαιρα που θυμίζει την εντική εποχή.
Φεύγοντας από το Ναύπλιο, επισκέπτεται κανείς συνήθως την Επίδαυρο. Για κάποιον ιδιαίτερο λόγο, βέβαια , που στάθηκε όμως αδύνατο να εννοήσωμε, το κοσμοξακουστό αυτό θέατρο δεν μας έκανε σπουδαία εντύπωση… Γιατί, λοιπόν, μείναμε αδιάφοροι; Νομίζω πως ο Όσμπερτ Λάγκαστερ βρήκε τη λύση όταν έγαρφε στο βιβλίο του “Κλασικά τοπία σε εικόνες” ότι το θέατρο είναι “τόσο τέλειο, τόσο οργανικό και τόσο λίγο ρομαντικό, όσο ένας καλοσχεδιασμένος μετρητής αεριόφωτος”.
Διστακτικά προχωρήσαμε προς τις Μυκήνες. Τα ερείπια απέχουν αρκετά από το δρόμο και έπρεπε να περπατήσωμε τέσσερα χιλιόμετρα για να τα φτάσωμε. Ένας άλλος δρόμάκος μας οδήγησε στους λόφους, και εκεί, σε κάθε μέτρο, μοιάζαμε σαν ανα απομακρυνόμασταν από το σύγχρονο κόσμο στα βάθη της πιό μακρινής και πρωτόγονης εποχής. Γυρνώντας στην τελευταία στροφή, φτάσαμε στην Ακρόπολη των Μυκηνών, που απομονωμένη και επιβλητική δεσπόζει πάνω στην πλατιά κοιλάδα μέχρι το Άργος, το Ναύπλιο και τη θάλασσα, ενώ πίσω υψώνεται ένα ημικυκλικό και απότομο βουνό. Οι Μυκήνες σου επιβάλλονται με την έντονη και καταθλιπτική ατμόσφαιρά τους…
… οι Μυκήνες σου μεταδίδουν την αυστηρότητα της αιωνιότητας. Απέραντα συμπλέγματα από στέρεες πέτρες περιβάλλουν τους τάφους του Αγαμέμνονος και της Κλητεμνίστρας, των οποίων τα τραγικά φαντάσματα συχνάζουν στις γειτονικές περιοχές αυτής της αξιοθαύμαστης τοποθεσίας. Παντού υπάρχουν σιωπηλοί τάφοι…
Ζαλισμένοι και φοβισμένοι μπροστά στα προελληνικά αυτά μυστήρια των Μυκηνών, συνεχίσαμε το δρόμο μας, σιωπηλά, προς την Κόρινθο. Επειδή είχαμε εξαντληθή, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε την Παληά Κόρινθο στο επόμενο ταξιδι μας. Η σύγχρονη Κόρινθος δεν παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον γι’ αυτό βιαστήκαμε να γυρίσωμε πίσω στην κοσμοπολίτικη Αθήνα….