πηγή: “ΟΙ ΕΠΙΔΗΜΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΝ 19 Ο ΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΟΥΣ” ΤΣΙΛΙΠΗΡΑ ΕΛΕΝΗ – ΤΣΙΜΠΡΟΥ ΕΛΕΝΗ (Πτυχιακή Εργασία)

Το χρονικό διάστημα 1348-1350, η πανώλη, αφάνισε το 1/3 του πληθυσμού της Ευρώπης .

Για τον ελλαδικό χώρο δεν υπάρχουν σαφή στοιχεία για τον αριθμό των θανάτων. Οι περιοχές που επλήγησαν περισσότερο ήταν η Εύβοια, η Κρήτη, η Λήμνος, η Θεσσαλονίκη και η νότια Πελοπόννησος, ενώ σταθερή πύλη εισόδου της επιδημίας υπήρξε η Κωνσταντινούπολη.

Τον 18ο αιώνα η πρώτη επιδημία πανώλης καταγράφεται στο Ναύπλιο το 1729 και εξαιτίας της, η πόλη χάνει τα 2/3 του πληθυσμού της. Το 1757 καταγράφεται το 2ο επιδημικό κύμα. Ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι τη χρονιά εκείνη οι κάτοικοι καταφεύγουν στα γύρω βουνά για να γλυτώσουν. Το 3ο επιδημικό κύμα καταγράφεται το 1791 οπότε σύμφωνα με τα Γαλλικά Αρχεία, χάθηκαν 6.000 κάτοικοι δηλ. τα ¾ του πληθυσμού.

Στις αρχές του επόμενου αιώνα η πόλη δεν είχε αναρρώσει ακόμα. Ο Leahe αναφέρει ότι κατοικούνται μόνο από αγάδες,στρατιωτικούς και λίγους Έλληνες. Η πανώλη ξαναχτύπησε λίγα χρόνια αργότερα και σύμφωνα με τον E.Klarhe το 1801 το Ναύπλιο είχε μόλις 2.000 κατοίκους από το προηγούμενο πληθυσμό των 8.000. Τα επόμενα επιδημικά κύματα του 19ου αιώνα καταγράφονται το 1823 και 1828. Τα κρούσματα εντοπίζονται στον προσφυγικό προάστιο “Πρόνοια” της νεότερης Ελλάδας. Για να αντιμετωπιστεί η πολύ σοβαρή κατάσταση λόγω της επιδημίας το Μάρτιο του 1823 αποφασίζεται η λειτουργία Νοσοκομείου στη πόλη. (Θα ασχοληθούμε σε επόμενη δημοσίευση).