Πόσο επίκαιρο μπορεί να είναι ένα άρθρο που γράφτηκε το 1973 μπορείτε να το καταλάβετε μόνο αν το διαβάσετε.

Το επιχειρηµατικό πνεύμα έχει µέσα του κάτι το αδίσταχτο. Στην Ελλάδα, τουριστική αξιοποίηση θα έπρεπε να σηµαίνει πρώτα απ’ όλα αξιοποίηση πνευµατική, καλλιτεχνική, ιστορική, εθνική.

Σύνθεση εµπνευσµένη, όπου Φύση κι’ ανθρώπινα χέρια συνεργάστηκαν σε µια ευτυχισµένη κατάσταση ευφορίας, από εκείνες που δεν καλοξέρεις αν το ένστικτι ή η σιωπηλή σοφία τις έχουν προκαλέσει, η Ακροναυπλία µε την οχύρωσή της, τα βράχια της, τη γραµµή της, είχε βρει στα τέλη του περασµένου αιώνα την τέλεια αισθητική της έκφραση. Κάθε επέµβαση σε τέτοια επιτεύγµατα του χρόνου πρέπει ή να αποκλείεται κατηγορηµατικά ή, αν σχεδιάζεται, να µελετιέται προσεκτικά πολύ, κατά βάθος, µε απόλυτη αρµοδιότητα, περίσκεψη, αφού πρώτα ρωτηθούν υπεύθυνα οι πιο σοβαροί παράγοντες που διαθέτει ο τόπος. ∆εν είναι πνεύµα ποτέ όσοι λογαριάζουν επιχειρηµατικά. Το επιχειρηµατικό πνεύμα έχει µέσα του κάτι το αδίσταχτο. Στην Ελλάδα, τουριστική αξιοποίηση θα έπρεπε να σηµαίνει πρώτα απ’ όλα αξιοποίηση πνευµατική, καλλιτεχνική, ιστορική, εθνική. Τι θα κερδίσουµε αν µεταµορφώσουµε την Ελλάδα σε κάτι που δεν θα είναι πια αυτή η ίδια; Τι θα «πουλάµε» στους περιηγητές, αν αυτό κατά κύριο λόγο είναι ο σκοπός µας; Ξενοδοχεία; Έχουν και στους τόπους τους. Στο Ναύπλιον φθάνουν κάθε µέρα αλλεπάλληλα τουριστικά καραβάνια. Ανάµεσα στους ξένους αυτούς, όπως δα κι’ ανάµεσα στους ανάλογους δικούς µας, υπάρχουν εκείνοι που κοιτάζουν χωρίς να βλέπουν και υπάρχουν εκέινοι που βλέπουν. Άκουσα έναν από τους τελευταίους τούτους – τους µόνους που θα έπρεπε να λογαριάζουµε- να στέκεται κάτω, στην προκυµαία, να κοιτάζει ψηλά την Ακροναυπλία, τη νέα της µορφή, και

να ψιθυρίζει : shame! Τι σχόλιο να προσθέσω στο µονολεκτικό τούτο σχόλιο; Και προς τι; Το ισχυρότερο επιχείρηµα που κυκλοφορεί ανάµεσα σε ‘κείνους που συζητούν ακαδηµαϊκά τα νέα «έργα» της Ακροναυπλίας (δεν έφτανε το αεροπλανοφόρο «Ξενία», που παραµόρφωσε οριστικά το πρώτο στη σειρά κάστρο, το φράγκικο) είναι πως από εκεί απάνω έχεις έξοχη θέα. Η ιδέα οµολογώ πως µε εµπνέει. Βέβαια και πριν θα την είχες τη θέα, αν ήθελες, µόνο που θα ‘πρέπε για να την χαρείς να είσαι λιγότερο τεµπέλης, να µην ανεβαίνεις σώνει και καλά µε το αυτοκίνητό σου. Αλλά ας θεωρήσουµε τη θέα κριτήριο απόλυτο. Μου έρχεται αυτή τη στιγµή µια έµπνευση και την υποβάλλω ως πρόταση επισήµως: Να χτίσουµε πάνω στην Ακρόπολη έναν ουρανοξύστη. Εγγυώµαι πως από αυτόν η θέα θα είναι µοναδική.

Όλο το κείμενο μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ (αξίζει τον κόπο, αλλά μη μπερδευτείτε δεν είμαστε στο 1973 αλλά στο 2007).