Δεκαπέντε ημέρες στην Ελλάδα, 1896

Gustave Larroumet,  Ναύπλιο

Στο πλοίο “Σενεγάλη”

 Ναύπλιο, 4 Απριλίου.

Τελικά, εδώ είναι ο ήλιος και το φως της Ελλάδας!

Όταν ξυπνάμε, και ανεβαίνουμε στη γέφυρα, ακούγοντας στο κάλεσμα του καραβιού που αναγγέλλει την άφιξη με αγένεια στο Ναύπλιο, έχουμε την πολύ ευχάριστη έκπληξη για να βρούμε υπέροχο καιρό. Όχι σύννεφα στον ουρανό, όχι ομίχλη στον ορίζοντα. Γαλανός, ουρανός.

Η ακτή αναδύεται, αυστηρή, σε ένα ευρύ τόξο ενός κύκλου, γαλαζοπράσινη. Πάνω από, ένα αμφιθέατρο από λόφους και καστανά βουνά, στεφανωμένα σε απόσταση από κορυφές με χιόνι. Είναι ένα φεστιβάλ φωτός: είναι επίσης η πρώτη αποκάλυψη αυτής της διαύγειας της ατμόσφαιρας που μας προσελκύει με μια μοναδική ανακούφιση και προοπτική. 

Κάτω από αυτό το ζωντανό φως, και τη ζεστή ατμόσφαιρα, η μαγεία είναι πλήρης. Για πρώτη φορά, λουσμένοι σε αυτό, εκτιμούμε την αγάπη των Ελλήνων για το «απαλό φως». Καταλαβαίνουμε αυτό το ένστικτο και αυτήν την ανάγκη της ευκρίνειας που ήταν το πίσω μέρος του μυαλού τους. Καθώς το πλοίο πλησιάζει την ακτή, το προφίλ του Ναυπλίου γίνεται σαφέστερο. Στην είσοδο του λιμανιού, στέκεται το φρούριο Μπούρτζι, όπου ζει ο δήμιος. 

Στα δεξιά, το κάστρο Παλαμήδι πάνω σ έναν απότομο βράχο. Στα μισά της διαδρομής, με ειρηνική αντίθεση, ένας ερημίτης έχει στήσει το κελί του, που ξεπερνιέται από έναν μεγάλο σταυρό, ζωγραφισμένο με ασβέστη στον γκρίζο βράχο.

Στα δεξιά, στο βάθος, ένα βουνό η Λάρισα, που στέφθηκε από τα επιβλητικά ακόμη ερείπια ενός από αυτά τα φράγκικα κάστρα, που είναι τόσο πολλά στην Ελλάδα. Η πόλη βρίσκεται στους πρόποδες, κοιτάζει τη θάλασσα μόνο από το πλάι και στρέφεται προς τον κάμπο του Άργους. 

Μόλις αποβιβαστήκαμε με μικρά σκάφη, βρισκόμαστε εν μέσω εορταστικού πλήθους. Μια μάλλον σπάνια σύμπτωση, το Ορθόδοξο Πάσχα συμπίπτει με το Καθολικό Πάσχα. Είναι το Μεγάλο Σάββατο.Ο Χριστός θα αναστηθεί. Το πλήθος συμμετέχει με ενθουσιασμό. Στην ακτή, μπροστά από μια οχυρωμένη πύλη όπου είναι λαξευμένο το λιοντάρι του Αγίου Μάρκου, που υπάρχει σε πληθώρα από τότε που έχτισε τα τείχη ο Μοροζίνι, – ένα κανόνι πυροβολεί, υπό την εντολή ενός Λοχαγού με μακριά μαύρα μουστάκια.

Βεγγαλικά σκάνε παντού, κάνοντας ζικ ζακ μέσα στο πλήθος, κινδυνεύοντας να χαλάσουν κάποιο ρούχο ή να προκαλέσουν κάποιο τραυματισμό, πράγμα που είναι στο πρόγραμμα τέτοιου είδους εορτασμών.  

Μια χάλκινη μπάντα, προηγείται στον κεντρικό δρόμο, με τη συνήθη πομπή, στη μέση της οποίας «τα παιδιά αφθονούν με τις φουστανέλες των μεγάλων ημερών”.

Διασχίζουμε το Ναύπλιο με το πλήθος, προς το σταθμό.

…………………