Περιγραφή και σκίτσα της περιοχής μας (Ναύπλιο, Άργος, Μυκήνες, Τίρυνθα

από το περιοδικό L’ ILLUSTRATION, 1870

 

H μικρή χερσόνησος της Αργολίδας προσφέρει πολλά στην περιέργεια του αρχαιολόγου με τα λίγο πολύ ακρωτηριασμένα της κατάλοιπα.

Ο ταξιδιώτης που έρχεται από την Κόρινθο, όπου έχει σταματήσει για μια στιγμή μπροστά σε μερικές μονωμένες κολώνες, το μόνο υλικό που έχει απομείνει από έναν πολιτισμό που χάθηκε για πάντα.

Αφού αναλογίστηκε τι έχει απομείνει ακόμη από τον ναό της Αφροδίτης, ξεκίνησε μέσα από τα μακρά μονοπάτια μιας ορεινής περιοχής. Ακολούθησε για σχεδόν μια ώρα τις όχθες ενός δροσερού ρυακιού που σκιαζόταν από πικροδάφνες. 

Ξαφνικά, βλέπει τον οδηγό να απλώνει το χέρι του μπροστά και να αναφωνεί: Ιδού το Άργος!

Η εμφάνιση είναι πραγματικά υπέροχη. Την ξηρότητα των απότομων πλαγιών διαδέχτηκε η γονιμότητα μιας πλούσιας καλλιεργούμενης πεδιάδας και στο βάθος τα ήρεμα κύματα μιας γαλάζιας θάλασσας.

Αυτή η θάλασσα είναι ο κόλπος της Ναυπλίας, αυτά τα σπίτια που ξεχωρίζουν, είναι η πόλη που ιδρύθηκε, πριν από τριάντα περίπου αιώνες, από τον πατέρα του Παλαμήδη, του άτυχου ήρωα του Τρωικού πολέμου. Το λιμάνι που βλέπει κανείς στο βάθος μοιάζει με λίμνη πλαισιωμένη από ψηλά βουνά.  Η πόλη, επιπλέον, δεν έχει χάσει όλη την παλιά της λαμπρότητα. Είχε την τιμή να είναι κατά τη διάρκεια του πολέμου της ανεξαρτησίας η πρώτη πρωτεύουσα του νέου βασιλείου της Ελλάδας. Ακόμη και σήμερα, μετά την Αθήνα και την Πάτρα, κατέχει την πρώτη θέση μεταξύ των ελληνικών πόλεων. 

Το λιμάνι του, βαθύ και ασφαλές, είναι καλά προστατευμένο. Σε κάποια απόσταση, στη μέση του κόλπου, ξεπροβάλλει το παλιό οχυρό μεταμορφωμένο σε φυλακή. Εκεί στεγαζόταν ο δήμιος, τον οποίο μια επιβλητική ένοπλη δύναμη πήγαινε να τον αναζητήσει για κάθε εκτέλεση και επέστρεφε αμέσως μόλις είχε ολοκληρώσει την απαίσια αποστολή του, για να τον σώσει από την εκδικητική μανία του λαού.

Στα μισά του δρόμου, και λίγο δεξιά, βρίσκεται η πόλη του Άργους, της οποίας η ίδρυση ανάγεται στους ηρωικούς χρόνους, η οποία ήταν η πρωτεύουσα του Αγαμέμνονα και αργότερα το κέντρο της μεγάλης συνομοσπονδίας των δωρικών επαύλεων, το Άργος, πατρίδα του γλύπτη Πολύκλητου. του οποίου η δόξα ισορρόπησε αυτή του Φειδία. Μπορέσαμε να δούμε, πριν από δύο χρόνια, σε μια κάτω αίθουσα του δημαρχείου, τα πολύτιμα λείψανα που βρέθηκαν σε ανασκαφές που όσο διάσπαρτα κι αν είναι, μαρτυρούν μια κυρίαρχη μεγαλοπρέπεια και επιβεβαιώνουν μία λαμπρή περίοδο της ελληνικής τέχνης. 

Δεν πρέπει να αφήσουμε το Άργος χωρίς να επισημάνουμε το θέατρο λαξευμένο στις πλαγιές του λόφου της Λάρισας, από το οποίο υπάρχουν ακόμη πολλά σκαλοπάτια, καθώς και μια ρωμαϊκή κατασκευή από τούβλα, η οποία αναπαράγεται σε ένα από τα σχέδια της εικονογράφησης.

Mεταξύ Άργους και Ναυπλίας βρίσκονται τα ερείπια της Τίρυνθας. Αυτοί οι λεγόμενοι κυρλωπικοί τοίχοι έχουν μια πραγματικά εντυπωσιακή όψη: μια ντουζίνα μέτρα ύψος και δεκαπέντε μέτρα πάχος, είναι χτισμένα με τετράγωνα τετράγωνα που έχουν μέγεθος άνω των δύο τετραγωνικών μέτρων.

Τα κενά είναι γεμάτα με μικρότερες πέτρες, αλλά δεν βρίσκουμε κανένα είδος τσιμέντου, ούτε εξαρτήματα κανενός είδους· τα συγκρατεί, όπως είπε ο ποιητής, από τη δική τους μάζα.

Ένα από τα πιο εκπληκτικά αξιοπερίεργα αυτής της κατασκευής είναι οι περίφημες στοές που φτιάχνονται στο πάχος αυτών των τοίχων, των οποίων η ογκοειδής θόλος αποτελείται από οριζόντιες σειρές διατεταγμένες σε κορμούς και συνδέονται μεταξύ τους στο πάνω μέρος με άλλες πέτρες τοποθετημένες οριζόντια. Έχουν περίπου τρία μέτρα πλάτος και τέσσερα μέτρα ύψος.

Είναι απαραίτητο να αφήσετε το δρόμο πριν φτάσετε στο Άργος και να διασχίσετε χωράφια με ανατολική κατεύθυνση για να επισκεφθείτε τα ερείπια των Μυκηνών. Εδώ δεν βρίσκουμε πια τοίχους ή υπολείμματα κιόνων, αλλά ολόκληρα μνημεία σε αξιοσημείωτη κατάσταση διατήρησης. 

Τοποθετημένες, λέει ο H. Isambert στον εξαίρετο οδηγό του για την Ελλάδα, σαν αετοφωλιά στον τόπο των θλιβερών βουνών, οι Μυκήνες προσφέρουν, μετά από τρεις χιλιάδες χρόνια ύπαρξης, τον καλύτερα διατηρημένο τύπο οχυρού στους ηρωικούς χρόνους. Οι δύο πόρτες των οποίων θα βρει κανείς το σχέδιο απέναντι, είναι κατασκευασμένες σύμφωνα με ένα πανομοιότυπο σύστημα. 

Το πιο διάσημο είναι αυτό που είναι γνωστό ως Porte des Lions. 

Κάποιος φτάνει εκεί από μια ευρεία λεωφόρο που αποτελείται από δύο τοίχους. σχηματίζεται από τρεις μεγάλες πέτρες. Εικάζεται ότι τα κεφάλια των δύο λιονταριών, τώρα σπασμένα, στράφηκαν προς τη λεωφόρο και απείλησαν όσους έφτασαν…

Αλλά το πιο περίεργο μνημείο, σίγουρα, είναι το Θησαυροφυλάκιο της Ατρίδας, που πιο συχνά αποκαλείται τάφος του Αγαμέμνονα. Το μεγάλο θολωτό δωμάτιο όπου μπαίνει για πρώτη φορά ο επισκέπτης προσφέρει έναν βαθύ χαρακτήρα μεγαλείου και δύναμης. Στα δεξιά ανοίγει ένας άλλος, τετράγωνου σχήματος, λαξευμένος στον βράχο όπου λέγεται ότι χρησίμευε ως τάφος.

Εκεί ο Δρ Σλήμαν είχε την ιδέα να αναλάβει ανασκαφές που φαίνεται να στέφθηκαν με απόλυτη επιτυχία, σύμφωνα με έγγραφα που του κοινοποιήθηκαν πρόσφατα. η Académie des inscriptions et belles-lettres: βρήκε εκεί πολλά χρυσά κοσμήματα, τάφους που περιείχαν ανθρώπινα λείψανα, και συγκεκριμένα ένα πτώμα ασυνήθιστου αναστήματος σε ένα αξιοσημείωτο στάβλο συντήρησης, όπου κάποιοι πρόθυμα θα πουν πως πρόκειται για τον ίδιο τον σκελετό του Αγαμέμνονα.

…

Ο H. Schliemann μπορεί να έκανε λάθος στις επιστημονικές του υποθέσεις. Σίγουρα, όμως  έχει αφοσιωθεί σε ένα ευγενές έργο: αφιερώνει γενναιόδωρα σε αυτό μια περιουσία που αποκτήθηκε από μια ολόκληρη ζωή με κόπο και στερήσεις. Να προσθέσουμε ότι τον στηρίζει και τον βοηθά ολόψυχα η κυρία Σλήμαν, μια νεαρή Ελληνίδα με τυπικά χαρακτηριστικά, με βαθύ βλέμμα, που ταυτόχρονα με τη σύζυγό του έχει γίνει η ενθουσιώδης σύντροφος των σπουδών και της δουλειάς του.

 

JULES COMTE

ΠΗΓΗ

L’ ILLUSTRATION

Νο 1770 – 27/01/1877