«Ελλάδα! Πόσο χάρηκες όταν στ’ Ανάπλι είδες,

Είδες σαν τ’ άστρα τ’ ουρανού ν’ αράζουνε καράβια!

Απ’ το πουρνό αράζανε ως τη δροσιά της νύχτας,

Μ’ ακοίμητα λαλούμενα καθένα ηχολογούσε,

Κι ότ’ έρριχναν το σίδερο κ’ ενώ ‘δαν τ’ ακρογιάλι,

Από τους βράχους τ’ Αναπλιού, μέγα τραγούδι βγαίνει…

Ώχ των βουνών τες κορυφές ως είδεν η Ελλάδα,

Στου πλοίου το κατάστρωμα είδε τον βασιλέα,

Σ΄ αθώους και αδύνατους τόση να έχη αγάπη,

Πλιά δεν κρατιέται στα βουνά κι εχύθηκε στο πλοίο.

Γλυκά τον νέον εφίλησε κι’ εκείνη αντιφιλήθη».

Γεώργιος Τερτσέτης